நான் தோற்ற சம்பவங்களில் ஒன்று

ஒரு பெரிய சறுக்கலுக்கு பிறகு சென்னையை விட்டு திருவாரூருக்கு சென்று எதையாவது செய்து தோல்வியில் இருந்து மீ்ண்டு விடுவது என்று கிடைத்த தொழில்களையெல்லாம் செய்து வந்தேன். கிடைத்தது லாபங்களல்ல, அனுபவங்கள் மட்டுமே.

2010ஆண்டு வாக்கில் தமிழ்நாட்டில் பூண்டு விலை ரூ300க்கு மேல் விற்றுக் கொண்டு இருந்தது. அந்த சமயம் இந்தூர் என்ற மத்திய பிரதேச பெருநகரில் உள்ள பூண்டு மார்க்கெட்டில் விலை 120 தான் என தெரிய வந்தது. பெருமளவில் வாங்கி வந்து சென்னையில் விற்றால் பெரும் லாபம் கிடைக்கும் என இந்தூருக்கு பயணமானேன்.

நான் இந்தூருக்கு போனதை ஒரு தொடராக எழுதலாம் அவ்வளவு சிரமப்பட்டு தான் போனேன். திருச்சியிலிருந்து போபால் சென்று அங்கிருந்து பேருந்தில் செல்ல திட்டமிட்டு முன்பதிவு செய்தேன். வெயிட்டிங் லிஸ்ட் தான் கிடைத்தது. என் நண்பனிடம் சொல்லி EQ போட்டேன். அதிகாலை 2.30க்கு திருச்சியில் ரயில் புறப்படும் நேரம். சென்று விசாரித்தால் EQ கிடைக்கவில்லை.

நண்பனுக்கு போனைப் போட்டால் அதிகாலையில் அவன் போனை எடுக்கவும் இல்லை. வடமாநிலங்களுக்கு அன்ரிசர்வ்டு பெட்டியில் செல்வது உகந்தது இல்லை என தெரியும். இருந்தாலும் பணத்தின் தேவை என்னை பயணம் செய்ய வைத்தது. சரியாக 28 மணிநேரம் நின்று கொண்டே பயணமானேன்.

நரக பயணம் அது. ஆந்திரா வந்ததும் அவனவன் வண்டியிலேயே பீடி பிடிக்க ஆரம்பித்தானுங்க. கக்கூஸை நாரடித்து வைத்தார்கள். வழியில் எங்காவது இறங்கி விடலாம் என்று கூட நினைத்தேன். ஒரு வழியாக பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு பயணம் செய்து இந்தூர் சென்றேன்.

சென்ற போது நல்ல விலையில் பூண்டு ஒரு லாட் கிடைத்தது. ஆனால் ஊரில் பணம் ரெடி செய்து அது என் கையில் கிடைப்பதற்குள் அந்த லாட் விற்று விட்டது. தென் மாநிலங்களில் விலையேறி விட்டதால் டிமாண்ட் அதிகமாகி விட்டதாக அங்குள்ள ஏஜெண்ட்டுகள் தெரிவித்தார்கள்.

பிறகு மார்க்கெட்டில் நடக்கும் ஏலத்திற்கு சென்று கவனிக்க ஆரம்பித்தேன். காலை பத்து மணிக்கு துவங்கும் ஏலம் ஒரு மணிக்குள் முடிந்து விடும். விலை எனக்கு புரிந்து கேட்க ஆரம்பிப்பதற்குள் ஏலம் முடிந்து விடும்.

அது மட்டுமில்லாமல் உள்ளூர் வியாபாரிகள் தமிழ்காரனான என்னை ஏலம் கேட்க விடாமல் மிரட்ட ஆரம்பித்தார்கள். இப்படியே பத்து நாட்கள் ஓடி விட்டது. வெறும் சப்பாத்தி தான் சாப்பாடு.

அங்கு காலை உணவு என்று ஒன்று கிடையவே கிடையாது. எந்த ஹோட்டலிலும் காலை உணவுகள் கிடைக்காது. நமக்கு ஏதாவது சாப்பிட வேண்டுமென்றால் டீக்கடையில் பொஹா என்று ஒரு அவல் உப்புமா போன்ற அயிட்டம் தான் கிடைக்கும். அதையும் சுண்டல் போல பேப்பரில் தான் தருவார்கள்.

நாள் செல்லச் செல்ல நம்பிக்கை குறைய ஆரம்பித்தது. வாங்காமல் போனால் ஊரில் ஒரு பயல் மதிக்க மாட்டான் எனவே எப்படியாவது வாங்க வேண்டும் என்று மாற்று வழியை யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். அங்கு நான் தங்கயிருந்த ஹோட்டலில் சப்ளையராக இருந்த ஒரு நபர் நண்பனாகினான்.

அவனை வைத்து ஏலம் கேட்டால் என்ன என்று யோசித்து அவனை வைத்தே ஏலம் கேட்டேன். இரண்டு நாள் படியவில்லை. மூன்றாம் நாள் ரூ 130க்கு இரண்டு டன் கிடைத்தது. பிறகு ரயில்வே ஸ்டேசனில் லோடு போட கேட்டால் மூன்று நாட்களுக்கு வண்டிகளில் இடமில்லை போபால் சென்று தான் போட வேண்டும் என்றார்கள்.

ஒரு டாட்டா ஏஸ் வண்டியை வைத்து லோடு ஏற்றிக் கொண்டு சாயங்காலம் போல நானும் அறையை காலி செய்து அந்த வண்டியிலேயே பயணமானேன். இரவு 8 மணிக்கு போபால் போய் சேர்ந்தோம்.

வண்டியை ரயில்வே ஸ்டேசனில் விட்டதும் சரசரவென லேபர்கள் வண்டியில் குவிய ஆரம்பித்தார்கள். ரேட்டு படியவில்லை. பிறகு வண்டியை வெளியில் கொண்டு வந்து நிறுத்தி விட்டு நான் மட்டும் தனியாக வந்து ஒரு நபரிடம் விசாரித்தேன்.

சென்னைக்கு இரண்டு டன் ஏற்றுவதற்கு 10000 ரூபாய் கேட்டார்கள். ஆனால் அன்று நேரம் முடிந்து விட்டபடியால் மறுநாள் காலை தான் ஏற்ற வேண்டும். வண்டிக்காரன் வேறு லோடை இறக்கச் சொல்லி வற்புறுத்திக் கொண்டு இருந்தான். நான் தனியாள், இரண்டு டன் பூண்டுடன் இரவு முழுவதும் என்ன செய்வது என்று யோசனையாக இருந்தது.

சரி ஒரு கை பார்த்து விடுவோம் என பார்சல் ஆபீஸ் வாசலில் மூட்டைகளை அட்டி போல அடுக்கி வைத்தோம். வண்டிக்காரன் போனதும் நான் மூட்டைகளின் மீது அமர்ந்து கொண்டேன். நான் எங்காவது சென்று விட்டால் ஒரு மூட்டையை தூக்கிக் கொண்டு சென்றால் கூட பிரச்சனையாகி விடும் என பயந்தேன்.

குளிர் வேறு பயமுறுத்திக் கொண்டு இருந்தது. கிட்டத்தட்ட 10 டிகிரி செல்சியஸ் அளவுக்கு குளிர் இருந்தது. என்னிடம் போர்வையும் இல்லை. ஜெயித்தாக வேண்டும் என்ற வெறியினால் ராத்திரி முழுக்க கண்விழித்து அமர்ந்து இருந்தேன்.

காலையில் பத்து மணியானதும் பார்சலில் மூட்டைகளை போட்டு விட்டு ஒரு ரூம் எடுத்து தூங்கினேன். போபாலில் எப்படி குளிரோ அதை விட அதிகமாக சென்னையில் கடும் மழை. மறுநாள் நான் சென்னை வந்ததும் கொட்டும் மழையிலேயே கோயம்பேடு சென்று ஒரு வியாபாரியிடம் சாம்ப்பிளை காட்டி விலை பேசி ரூ240க்கு முடித்தேன்.

மொத்த மூட்டைகளையும் வண்டியில் ஏற்றிக் கொண்டு கனவுகளுடன் கோயம்பேட்டிற்கு சென்று கொண்டிருந்தேன். எப்படியும் இரண்டு லட்சம் லாபம் வந்து விடும், இனி வாரம் ஒரு முறை இந்தூர் சென்று பூண்டு வாங்கி வந்தால் என் கடன்களையெல்லாம் அடைத்து மறுபடியும் மேலே வந்து விடலாம் என்று பெருமிதத்துடன் வந்தேன்.

வந்து மூட்டையை இறக்கி மூட்டைகளை அவன் சோதித்துக் கொண்டு வந்தான். இரண்டாவது மூட்டையிலேயே அவனுக்கு சந்தேகம் வந்து மொத்த மூட்டையையும் பிரித்து கொட்டினான். சோதித்து விட்டு "இந்த பூண்டு விலைக்கு போகாது. நாங்களும் வைத்துக் கொள்ள முடியாது, நீங்கள் எடுத்து சென்று விடுங்கள்" என்று சொன்னான்.

"என்னய்யா என்ன ஆச்சு" என்று அதிர்ச்சியுடன் கேட்டேன். "பூண்டு மழையில் நனைந்ததால் பழுத்து விட்டது. இதனை வைத்து விக்க முடியாது" என்று சொன்னான். எனக்கு கைகால் எல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தது.

அந்த மூட்டையிலிருந்து கொஞ்சம் பூண்டுகளை எடுத்துக் கொண்டு கோயம்பேடு மார்க்கெட்டில் இருந்த எல்லாம் பூண்டு வியாபாரிகளிடமும் காட்டி விலை கேட்டேன். ஒருத்தனும் எடுத்துக் கொள்ள மாட்டேன் என்று சொல்லி விட்டான்.

கவலையுடன் இடிந்து போய் உக்கார்ந்து இருந்தேன். அப்போது என் நண்பன் ஒருவன் புதிய ஆள் ஒருவனை அழைத்து வந்தான். விசாரித்ததில் அவன் பூண்டு இஞ்சியை பேஸ்ட்டாக அரைத்து கடைகளில் விற்பனை செய்பவன் என்றும் இந்த பூண்டை கிலோ ரூ60க்கு வேண்டுமானால் நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன் என்று கூறினான். அப்பொழுது சென்னையில் பூண்டின் விலை கிலோ ரூ320.

வெறுத்துப் போய் அந்த விலைக்கே அவனிடம் கொடுத்து விட்டு வந்தேன். ஒரு மாதம் சிரமப்பட்டு வடமாநிலத்தில் தங்கியிருந்து, குளிரில் காய்ந்து அந்த பொருளை கொண்டு வந்ததில் எனக்கு கிடைத்தது அனுபவமும் 1 லட்ச ரூபாய் நஷ்டமும் தான்.

ஆரூர் மூனா செந்தில்