பஞ்சேந்திரியா - வினாயகர் சதுர்த்தியும், நட்பான பதிவர்களும்

இன்று வினாயகர் சதுர்த்தி. வீட்டில் தனியே உட்கார்ந்து டிவி பார்த்துக் கொண்டு இருக்கேன். ஆனால் என் நினைவுகள் மட்டும் திருவாரூரை நோக்கி சென்று கொண்டு இருக்கிறது.

பத்து வயதில் இருந்தே வடக்கு வீதியில் இருந்த சித்தி வினாயகர் கோயில் கமிட்டியில் நானும் இருந்தேன். வினாயகர் சதுர்த்திக்கு பத்து நாள் முன்பே பாரத் மன்றம் என்ற அமைப்பின் மூலம் வசூல் செய்யும் வேலையை ஆரம்பித்து விடுவோம்.

வடக்கு வீதி, வடக்கு மடவிளாகம், மேட்டுத் தெரு, நடவாகனத் தெரு, பிடாரி கோயில் தெரு, ஆண்டித் தோப்பு, காணியாளர் தெரு வரை சுற்றி 2 ரூபாய் முதல் ரூபாய் வரை வசூல் செய்து கணக்கை ஒப்படைப்போம். சங்கத் தலைவர் கவுன்சிலராக இருந்ததால் பெரிய ஆட்களிடம் போய் அவரே வசூல் செய்து வருவார்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு சைக்கிள் ரிக்சாவில் மைக் செட் கட்டி 13வது வார்டு முழுவதும் "திருவிழாவை முன்னிட்டு ஆர்க்கெஸ்ட்ரா இருக்கிறது, வினாயகருக்கு சந்தன காப்பு அலங்காரம் இருக்கிறது. வாரீர் வாரீர்" என்று கூவிக் கொண்டே செல்வோம்.

முதல் நாள் இரவு கோயிலில் பேனர் கட்டுவது, கொடி கட்டுவது போன்ற வேலைகளை பார்ப்போம். நாட்டு மருந்து கடைக்கு போய் தொன்னை வாங்கி வருவது, சமையற்காரருக்கு பொருட்கள் வாங்கித் தருவது போன்ற வேலைகளை செய்து முடித்து விட்டு வீட்டுக்கு செல்வேன்.

மறுநாள் காலை 'ஊர்ல கல்யாணம் மார்ல சந்தனம்' என்ற பழமொழிக்கேற்ப காலையிலேயே பட்டை கொட்டை(உடனே தப்பா நினைக்கிறது, அது உத்திராட்சம்) சகிதம் கோயிலுக்கு வந்து சீர்காழி கோவிந்தராஜனின் பாடல்கள் உச்சஸ்தாயில் கேட்கும் போது அப்படியே சிலிர்ககும். அந்த அனுபவத்தை மட்டும் வார்த்தையால் வடிக்க முடியாது.

மாலையானதும் சந்தன காப்பு அலங்காரத்துடன் வினாயகரை தரிசிக்க கூட்டம் அள்ளும். மக்களை கட்டுப்படுத்தி தொன்னையில் சர்க்கரைப் பொங்கல், புளியோதரை, தயிர்சாதம், சுண்டல் வைத்து மக்களுக்கு வினியோகிப்பது போன்ற வேலைகளை செய்வேன்.

வேலைகள் முடிந்ததும் அடடா இவ்வளவு சீக்கிரம் முடிந்து விட்டதே என வருத்தமாக இருக்கும். அடுத்த வருட வினாயகர் சதுர்த்தியை எதிர்பார்த்து காத்திருப்பேன். இன்றோ மற்ற நாளைப் போல் அதுவும் ஒரு நாளாய் கடந்து போகிறது.

--------------------------------------------

இவன் கண்டிப்பா பெரிய மனுசனாயிடுவான்

-------------------------------------

ஒரு மனுசனை கொலையா கொல்றதில் நம்ம நக்கீரனை அடிச்சிக்கிறதுக்கு ஆளே கிடையாது. நான் வேலை பாக்குறதே உலக அதிசயம். சில சமயம் டைட் ஓர்க்காக மாட்டி விட்டால் பெண்டு நிமிர்ந்து விடும். ரயிலின் கடைசியில் மற்றொரு பெட்டியுடன் மோதாமல் இருப்பதற்கு ஒரு புஷ் இருக்கும். அதனை எடை குறைந்தது 100 கிலோவுக்கு மேல் இருக்கும்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு நான்கு பேர் சிரமப்பட்டு தூக்கி மாட்டிக்கிட்டு இருக்கோம், அப்போது ஒரு போன் வந்தது. நம்ம போன் வேறு பெருசா, எடுக்க யோசிச்சிக்கிட்டு அந்தபுஷ்ஷை மாட்டிக்கிட்டு இருக்கோம். முழுவதும் ரிங் போயி கட்டாயிடுச்சி.

மறுபடியும் போன் வந்தது. ஏதோ அவசரம்னு நினைச்சிக்கிட்டு ஒத்தக்கையில் புஷ்ஷை புடிச்சிக்கிட்டு போனை எடுத்தால் நம்ம நக்கீரன். உனக்கு ஒரு சேதி தெரியுமா. ஒரு பதிவில் நம்ம சந்திப்பை குறை சொல்லி செய்தி போட்டிருக்கு, என்ன பண்ணலாம்னு கேட்டார்.

யோவ் இருய்யா. நான் அவசர வேலையில் இருக்கேன். அப்புறம் பேசுறேன் அப்படின்னு சொன்னேன். வேலையை அப்புறம் பார்க்கலாம். இதுக்கு என்ன பண்ணலாம் அப்படின்னு முடிவு செய்யனும். உடனே ஆன்லைனுக்கு வா. அப்படின்னார். எனக்கு செம கடுப்பு, ஆனாலும் ஐந்து நிமிடம் வரை போனை கட் செய்ய விடவில்லை மனுசன்.

வேலை முடிந்ததும் அப்படியே வீட்டுக்கு வந்தேன். அந்த பதிவுக்கு போய் நாலு கமெண்ட்டு திட்டி போட்டு வந்தேன். மேட்டர் வேற மாதிரி பத்திக்கிட்டு பெரிசாகிப் போச்சு. வாழ்க நக்கீரன்.

ஜெய் போலோநாத். அரே ஓ சாம்பா.

-------------------------------------

நம்ம நக்கீரன் வாரிசா இருக்கும்

------------------------------------------

பதிவர் சந்திப்பு அவசியமா இல்லையா என்ற பட்டிமன்றம் நடந்துக் கொண்டு இருக்கும் காலத்தில் இது மிக அவசியமானதே என்று நான் நினைக்கிறேன். இவ்வளவு நாள் முகம் தெரியாமல் சற்று தூரத்தில் இருந்து மரியாதையுடன் பழகிய நட்புகள் அந்த ஒரு நாள் பழக்கத்தில் இன்னும் நெருங்கி மாமா மச்சான் என்று அழைக்கும் அளவுக்கு ஆகியிருப்பதே இதன் பலம்.

நட்பு என்பது வாங்க போங்க என்று சற்று தூரத்தில் நின்று பேசி எனக்கு பழக்கமே இல்லை. பதிவர் சந்திப்பில் நான் நின்று பேசியதே மிகச் சிலருடன் தான், இவர் மண்டை திமிரு புடிச்சவன் என்று கூட சிலர் நினைத்துக் கொண்டிருக்க கூடும். அதற்கு காரணம் அந்த அந்த நேரத்திற்கு உணவுப் பொருட்கள் வந்து சேர வேண்டிய டென்சனில் சுற்றிக் கொண்டு இருந்தேன். அது தான் காரணம்.

பலரை பார்ககும் போதும் வெறும் வணக்கம் மட்டும் சொல்லி விட்டு ஓடி விட்டேன். எல்லோரும் என்னை மன்னிக்கவும். அடுத்த வருடம் வெறும் பார்வையாளனாக மட்டும் கலந்து கொண்டு எல்லோர் கூடவும் போட்டோவாக எடுத்து தள்ள வேண்டும் என்று ஆசை.

நான் மேடையில் கேடயம் வாங்கிய போட்டோவை யாராவது வைத்திருப்பார்கள் என்று தேடிக் கொண்டு இருக்கிறேன். கிடைக்கவேயில்லை. நான் மேடையில் ஏறியதே ஒரு நிமிசம் தான். அதுவும் இதை வாங்கத்தான். எனக்கு இந்த கேடயத்தை கொடுத்தார்கள் என்றால் தங்கமணி நம்ப மாட்டேங்கிறாள். நாச்சியப்பன் பாத்திரக் கடையில் வாங்கியதா என கிண்டல் செய்கிறாள். எல்லாம் நம்மளை புடிச்ச கெரகம்.

இந்த முறை புதிதாக சந்தித்த சிலருடன் இன்னும் நெருக்கமாகி கலாய்த்தல் ஓடிக் கொண்டே இருக்கிறது. அது தான் எனக்கும் வேணும். நம்ம ஆசிரமத்தில் இப்ப ஏகப்பட்ட சாமியார்கள்

அரே ஓ சாம்பா

ஆரூர் மூனா