நான் விரும்பிய கிராமத்து வாழ்க்கை

தூறல் நின்னு போச்சு படம் நேற்று ஆதித்யாவில் பார்த்தேன். இந்த படத்தை எத்தனை முறை பார்த்துள்ளேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை. எனக்கு மிக மிக பிடித்த படம் நான் விரும்பும் வாழ்க்கை இது போன்ற கிராமத்தில் தான் இருக்கிறது.

வெள்ளந்தியான கிராமத்து மனிதர்கள் இயல்பாக காட்டப்பட்ட மிகச் சிறந்த படங்களுள் இதுவும் ஒன்று. நம்பியார், செந்தாமரை, செந்தில், சூர்யகாந்த் போன்ற கதாபாத்திரங்கள் எனது பூர்விக கிராமத்தில் அச்சு அசலாக இருந்தனர்.

பெண்பார்க்கும் படலம் கூட அச்சு அசல் அப்படியேத்தான் இருக்கும். என் அத்தையை பெண் பார்க்க வந்த போது நடந்த சம்பவங்கள் இப்படித்தான் இருந்தது. அதுவும் மாப்பிள்ளை 4 வருசமா பியுசி படித்தவர் என்ற வசனம் இதுபோன்ற பெண்பார்க்கும் படலங்களில் சகஜமாக புழங்கப்பட்ட ஒன்று.

இன்று கிராமங்கள் அதற்கான அடையாளத்தை இழந்து விட்டன. அதுவும் முக்கியமாக என் தாய்வழி கிராமமான ஆதனூர் நகரத்தின் சாயலை தன்னையறியாமலே அடைந்து விட்டன.

வெள்ளந்தி கிராம பெண்கள் தாவணியை கைவிட்டு நைட்டிக்குள் அடைக்கலமாகி விட்டனர். சைக்கிள்களில் மாலைப் பொழுதுகளில் நீடாமங்கலத்திற்கு போய் பொழுதை கழித்து வரும் பழக்கம் பரணுக்குள் போய் விட்டது.

பம்புசெட்டில் அரைமணி நேரம் வரை குளிக்கும் பழக்கம் அந்த ஊர்க்காரனுக்கு கூட மறந்து போய் விட்டது. கிராமத்து துவக்கப்பள்ளிகளில் படித்த குழந்தைகள் போட்டோக்களில் மட்டும் தான் நிற்கின்றனர்.

துவக்கப்பள்ளிக்கு நீடாமங்கலமும் மேல்நிலைப்பள்ளிக்கு மன்னார்குடியும் தஞ்சாவூரும் ஆதனூருக்கு புறக்கால் கம்பளம் விரித்து காத்திருக்கிறது. பள்ளிப்பேருந்துகள் மணிக்கொரு தரம் புறப்படுகின்றன.
 

ஆண்டுக்கு இரண்டு மூட்டை நெல் வாங்கி வீட்டிற்கே வந்து முடி வெட்டிய மருத்துவர்கள் சென்னைகளில் மேன்சன்களில் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கின்றனர். சைக்கிளில் ஆட்டுக்கறி கொண்டு வந்து வீட்டுக்கு வீடு எடை பார்த்து வெட்டிக் கொடுத்த கரீம்பாய் காலமாகிவிட அவரது வாரிசுகள் அரபுநாடுகளில் வேலைபார்க்கின்றனர்.

பண்ணையாட்களாக வேலை பார்த்து வந்து ராசு, மருதன், வேலாயி, அளப்பி போன்றோர் 100 நாட்கள் வேலைநாள் திட்டத்துடனும் ரேசன்கடை இலவச அரிசியுடனும் வீடுகளிலேயே சன்டிவியின் மதிய நாடகங்களை துணைக்கு வைத்துக் கொண்டு தேங்கி விட்டனர்.

பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு முப்போகம் விளைந்த தாத்தாவின் தெற்கே உள்ள நிலம் தரிசாகி கிடக்கிறது. மேற்கே உள்ள நிலம் தென்னந்தோப்பாகி விட்டது. தாத்தா காலத்து விவசாயிகள் சுடுகாட்டில் எரிக்கப்பட்டு விட்டனர்.

இப்பொழுது எனக்கு கோவம் கோவமாக வருகிறது எதற்கு என் அப்பாவுக்கு அரசு வேலை கிடைத்தது, எதற்காக அவர் கிராமத்தை விட்டு நகரத்திற்கு வந்தார். நான் ஏன் நகரத்தில் படித்தேன், ஏன் பிழைப்புத் தேடி பெருநகரத்திற்கு வந்தேன், ஓய்வு பெறும் காலம் வரை ஏன் இங்கேயே வாழ வேண்டியிருக்கிறது என்று யோசித்துப் பார்த்தால் மிஞ்சி நிற்பது யோசனை மட்டும் தான். அதற்கான காரணங்கள் மட்டும் கிடைக்கவே இல்லை.

நான் ராமராஜனை ஆதர்ச நாயகனாக ஏற்றுக் கொண்டதற்கு காரணம் கூட என் கிராமத்து பாசம் தான் என்று எண்ணுகிறேன். அரண்மனைக் கிளியை கொண்டாடுகிறேன். புதுநெல்லு புதுநாத்து பாடல்களை அனிச்சையாக என் வாய் முணுமுணுக்கிறது.

விரும்பிய கிராமத்து வாழ்க்கையும் கிடைக்காமல், கிடைத்த பெருநகர வாழ்க்கைக்குள்ளும் கவனத்தை திசை திருப்ப முடியாமல் இருதலைக் கொள்ளியாக தவிக்கிறேன்.

நான் பணியிலிருந்து ஒய்வு பெற்று ஒரு கிராமத்தில் தான் வாழ உச்தேசித்தேன். ஆனால் அந்த காலக்கட்டங்களுள் அந்த கிராமம் கூட சென்னைக்கு நிகராக வளர்ந்து விடுமோ என்ற அச்சம் தான் எனக்குள் அதிகரித்துக் கொண்டே செல்கிறது.

ஆரூர் மூனா செந்தில்