திருவாரூர் பயணக் கட்டுரை - தகராறு தகவல்கள்

என்ன ஒரு ஆச்சரியம், திருவாரூரில் ஆறுமாதத்திற்குள் பெரிய மாற்றங்கள் நடந்திருக்கிறது. கமலாலய மேல்கரையில் புதிதாக காலனி ஒன்று கட்டி முடிக்கப்பட்டு திறக்கப்பட்டுள்ளது. துர்காலயா ரோட்டில் இரண்டு காலனிகள் முளைத்துள்ளன. இவ்வளவு காலனிகளிலும் தங்குவதற்கு ஆட்கள் திருவாரூரில் இருக்கிறார்களா என்று தான் தெரியவில்லை.

சனியன்று வீட்டுக்கு போனதுமே மகாதியானத்திற்கு இரவு எங்களுடன் தான் வரவேண்டும் என்று ஒரு குழு முன்பதிவு செய்துவிட்டது. அதனால் மற்ற குழுக்களை வெறுமனே சந்தித்து விட்டு வீட்டுக்குள் அடைக்கலமாகி விட்டேன். மாலை மங்கியதும் நான், என் தம்பி, மணி, நாராயணன் ஆகியோர் அடங்கிய குழு மகாதியானத்தை பழைய பேருந்து நிலையத்தில் உள்ள தியான மண்டபத்தில் தொடங்கினோம்.

பொதுவாக திருவாரூரில் உள்ள எந்த தியானமண்டபத்திற்கு சென்றாலும் அங்கு ஏற்கனவே பழக்கமான ஒரு குழு அமர்ந்திருக்கும். பிறகு மகாதியானம் பேரளவுதியானமாக மாறி பஞ்சாயத்தில் முடியும். இந்த ஒரு தியானமண்டபத்திற்கு மட்டும் அவ்வளவாக தெரிந்த முகங்கள் வராது.

எங்களது திட்டம் மகாதியானத்தை முடித்து விட்டு மூடர்கூடம் செல்வதுதான். அதன்படி ஆளுக்கு அரை மண்டகப்படி சாத்தி விட்டு முழு மண்டகப்படியை கமண்டலத்தில் எடுத்துக் கொண்டு தியானமண்டபத்தை விட்டு கிளம்பினோம்.

திடஆகாரம் வேண்டி ராஜாராணி இட்லிக்கடையில் தஞ்சமடைந்தோம். புதிதாக திருமணமான மணி கண்டிப்பாக வீட்டுக்குப் போய் தான் சாப்பிட வேண்டும். நீங்கள் அனைவரும் கடையில் சாப்பிடுங்கள். நான் வீட்டுக்குப் போய் வருகிறேன் என்று ஜிஆர்டி கார்டன் நோக்கி பேட்டரி பைக்கை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான். நாங்கள் போகவேண்டாம் என்று எவ்வளவு தடுத்தும் கேட்கவில்லை.
 

நாங்கள் முடித்து விட்டு சாம்பிராணியை புகைய விட்டுக் கொண்டே தியேட்டரில் வாசலில் காத்திருந்தோம். பத்தரை மணியாகியும் மணியை காணவில்லை. போன் அடித்தால் பேசியது ஒரு போலீஸ்காரர். அது பேட்டரி வண்டி லைசன்சும் தேவையில்லை. வண்டி பேப்பரும் தேவையில்லை.

காரணமில்லாமல் புடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்களே என்று கடுப்பு வேறு. நாங்கள் அங்கு போனால் ஏழரையாகிப் போகும் என்று அப்போது தான் வந்திருந்த கார்த்தியை அனுப்பி வைத்தோம். போய் அழைத்துக் கொண்டு வரும் போது மணி பதினொன்று.

கோவமாக வந்த கார்த்தி தலையில் அடித்துக் கொண்டான். போலீஸெல்லாம் மணியை பிடிக்கவேயில்லையாம். இவனாக வீட்டுக்கு போய் திரும்பிக் கொண்டு இருந்தவன், வண்டிகளை சோதனை செய்து கொண்டிருந்தவர்களிடம் போய் "என்ன சார் என் வண்டியை சோதனை போட மாட்டீர்களா" என்று கேட்டிருக்கான்.

அவர்களோ "டேய் தம்பி மகாதியானத்தில் இருக்க சலம்பாத போயிடு" என்று எச்சரித்து இருக்கிறார்கள். மறுபடியும் அவர்களிடம் போய் "வண்டி பேப்பரை என்னிடம் கேளுங்கள்" என்று சலம்பியிருக்கான். வண்டியை பிடித்து வைத்துக் கொண்டு யாரையாவது வந்து உன்னை அழைத்துப் போகச் சொல் என்று சொல்லவே அதன் பிறகு தான் எங்களுக்கு போன் வந்தது.

வந்தவனை மொத்தி விட்டு படம் பார்க்க முடியாது என்பதால் மண்டகப்படியை நிறைவு செய்ய எங்களது கடையின் வாசலில் அமர்ந்து மகாதியானத்தை துவக்கினோம். ஐந்து நிமிடம் தான் எங்கிருந்தோ வந்த காவலர்கள் எங்களைப் பார்த்து விட்டனர்.

மறுபடியும் பஞ்சாயத்தா என்று யோசித்துக் கொண்டு இருக்க அந்த வழியாக எனக்கு நன்கு தெரிந்த எஸ்ஐ வந்தார். அரைமணி நேரம் பேசி முடித்து பைசல் செய்து அனுப்பி விட்டு என்னடா இது திருவாரூருக்கு என்னால் வந்த சோதனை என்று புலம்பிக் கொண்டே மகாதியானத்தை அங்கேயே முடித்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு கிளம்பி வருவதற்கு இரவு 1 மணி ஆகிவிட்டது.

எங்கு நின்றாலும் நம்மை ஏன் என்று கேட்காத சுதந்திரம் இருந்த பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பான திருவாரூர் எங்கே. எங்கு நின்றாலும் சந்தேகத்துடனே நம்மை அணுகும் பாதுகாப்பு முறைகளால் சூழப்பட்ட இன்றைய திருவாரூர் எங்கே.

நகரமயமாக்கலில் எல்லாவற்றையும் இழந்து வருகிறோம்.

அரே ஓ சாம்பா

ஆரூர் மூனா செந்தில்