யாருமே அழைக்காத நானும் என் கணினியும் தொடர்பதிவு

நானும் ஒரு வாரமா பாக்குறேன் ஒரு பய நமக்கு அழைப்பு விட மாட்டேங்குறான். பிரபல பதிவர்களில் ஆரம்பிச்சு போன வாரம் வந்த பதிவர்கள் வரை ஒருத்தரை மாத்தி ஒருத்தர் அழைப்பு விடுத்துகிறாங்க. நம்மளை ஒருத்தனும் கண்டுகிட மாட்டேங்கிறாய்ங்க. சரி யாரும் நம்மளை மனுசனாகவே மதிக்கலை போல. நாமளும் யாரிடமும் ஓழுங்கா பழகியது இல்லையே. எங்க பார்த்தாலும் சண்டையும் சச்சரவுமாத்தேன் போய்க்கிட்டு இருக்கு.

சரி நாமளே வாண்டட்டா வண்டியில ஏறினாத்தான் நாமளும் ரவுடின்னு முடிவு பண்ணுவாங்கன்னு முடிவு பண்ணி என்னை நானே நானும் என் முதல் கணினி அனுபவமும் தொடரை எழுத அழைப்பு விடுத்துக்கிறேன். (கொஞ்சம் மரியாதை குறைவா தெரிஞ்சா கண்டுக்கிட வேண்டாம், நண்பர்களுக்குள் என்ன எழவு மரியாதை வேண்டிக்கிடக்கிறது)

என்னை நானும் என் முதல் கணினி அனுபவமும் என்ற தொடர் பதிவை எழுதும் படி என்னிடமிருந்து வந்த அழைப்பை ஏற்று அந்த அனுபவத்தை நான் உங்களுடன் பகிர்ந்திக்கிறேன்.

இருபது வயது வரை நான் கணினியை அருகில் இருந்து பார்த்தது இல்லை. படத்தில் பார்த்தது கூட காதலர் தினம் படத்தில் தான். அதிலும் கவுண்டமணி கைமுட்டியால் அடிப்பதையெல்லாம் நிஜம் என்று நம்பிக் கொண்டு இருந்த அப்பாவி(நீயாடா, வெளங்கிடும்) நான்.

ரயில் டிக்கெட் முன்பதிவு செய்யும் இடங்களில் கம்ப்யூட்டரை பின்பக்கமாக பார்த்து ரசித்து இருக்கிறேன். வங்கிக்கணக்கு கூட இல்லாததால் பேங்க்கு பக்கம் கூட அதுவரை சென்றதில்லை. அதனால் வங்கியில் கணினியை பார்க்கும் வாய்ப்பும் கிடைக்கவில்லை.

சென்னையில் படிப்பை முடித்து திருவாரூருக்கு திரும்பிய பிறகு திருவாரூரில் புதிதாக பிரவுசிங் சென்ட்டர்கள் முளைக்கத் தொடங்கியிருந்தன. மணிநேரத்திற்கு 60 ரூபாய். ஆனாலும் முன்ன பின்ன கணினி பற்றி தெரிந்திருந்தால் தானே அங்கு சென்று கணினியை (உற்றுப் பார்க்கவும் not கன்னி only கணினி) நோண்ட முடியும்.

அப்பொழுது என்னுடன் பள்ளியில் படித்து கீழக்கரையில் உள்ள பொறியியல் கல்லூரியில் சிவில் இஞ்சினியரிங் முடித்த நண்பன் ஊருக்கு திரும்பியிருந்தான். பார்க்கும் நண்பர்களிடம் எல்லாம் கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ் படித்ததற்கான சர்ட்டிபிகேட்டை காண்பித்து பந்தா செய்து கொண்டிருந்தான்.

நான் கூட மிரண்டு இருந்தேன். இஞ்சினியரிங் படித்து இருக்கிறான். கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ் எல்லாம் முடித்து இருக்கிறான். பெரிய அப்பாடக்கர் ஆகிட்டான் போல என்று. ரொம்ப நாள் கழித்து தான் தெரியும் அவன் முடித்தது எம்எஸ் ஆபிஸ் கோர்ஸ் என்று.

அப்பவே ஐநூறு ரூவா கொடுத்து பத்து நாள் வகுப்புக்கு சென்று வேர்ட்டில் எப்படி தட்டச்சு செய்வது என்றும், எக்செல் சீட்டை எப்படி சேவ் செய்வது என்றும் மட்டுமே தெரிந்து வைத்து இருக்கிறான் பயபுள்ள.

ஒருநாள் எங்கள் பகுதியில் இரவு முழுவதும் பார்க்கில் உக்கார்ந்து பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போது தான் தெரிய வந்தது கம்ப்யூட்டரில் பிட்டு படங்கள் பார்க்க முடியுமென்று. வெறும் எண்கள் மட்டுமே திரையில் தெரிய வரும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த நான் கணினியின் மகிமையை எண்ணி வியந்து போனேன்.

உடனே ஒரு பிரவுசிங் சென்ட்டருக்கு சென்று பிட்டு படங்கள் பார்க்க திட்டம் போட்டோம். இருவரும் பணத்தை தேத்திக் கொண்டு பிரவுசிங் சென்ட்டருக்கு சென்று அமர்ந்த பிறகு தான் தெரிய வந்தது. பிட்டு படம் வரும், ஆனால் எந்த வெப்சைட்டில் எப்படி ஓப்பன் செய்து பார்க்க வேண்டும் என என் நண்பனுக்கு கூட தெரியாது என்று.

நமக்கு அதுவரை வெப்சைட்டு என்றால் கூடத்தான் என்னவென்று தெரியாது. அதுக்காக கவலைப்படும் ஆளா நாம். ஆனால் அந்த கடை நடத்தும் பெரியவரிடம் பிட்டு படம் எப்படி பார்ப்பது என்று கேட்கவும் பயம்.

வந்ததற்கு கணினியை ரசித்து விட்டு என் விரல்களால் கீபோர்டை தொட்டு தடவிப் பார்த்து நண்பனின் உதவியால் செந்தில் என்ற பெயரில் ஆங்கிலத்தில் தட்டச்சு செய்து ஸ்க்ரீன் சேவரின் ஸ்க்ராலிங்கில் ஒட விட்டு கம்ப்யூட்டரை இயக்கி விட்டோம் என்ற பெருமிதத்துடன் 60 ரூவாயை கொடுத்து விட்டு வந்தோம்.

எப்படி பிட்டு படம் பார்ப்பது என தெரியாததால் என் நண்பன் அவனுடன் கல்லூரியில் படித்த மற்றோரு நண்பனுக்கு படம் பார்க்கும் வழிமுறைகளை விரிவாக எழுதி அனுப்பி வைக்கும்படி கடிதம் போஸ்ட்டில் அனுப்பினான்.

நான்கு நாட்கள் கழித்து நண்பன் கடிதம் வந்து விட்டதாக கூறி பிரவுசிங் சென்ட்டருக்கு அழைத்தான். மறுபடியும் சிரமப்பட்டு 60 ரூவாய் சேகரித்து மீண்டும் பிரவுசிங் சென்ட்டருக்கு சென்றோம். நாங்கள் அமர்ந்த கணினியின் ஸ்கிரீன் சேவரில் நடராஜ் பிரவுசிங் சென்ட்டர் என்று ஸ்க்ராலிங் போய்க் கொண்டு இருந்தது.

எனக்கு பொறுக்கவில்லை. எனக்குத்தான் என் பெயரை எப்படி வரவழைப்பது என்று தெரியுமே உடனே மாற்றி பார்த்து பெருமிதப்பட்டுக் கொண்டேன். நண்பனோ வந்த வேலையை விட்டு உனக்கு எதுக்குடா இந்த வேலை என்று திட்டினான்.

சரி என்று அந்த கடிதத்தை வைத்து நான் மெல்ல படிக்க அவன் அது மாதிரி ஓப்பன் பண்ணினான். இரண்டு நிமிட காத்திருந்த பிறகு படங்கள் திரையில் விரிவதை கண்டேன். கண்டேன், மெய்மறந்து கண்டேன். அது இந்த கட்டுரைக்கு முக்கியமில்லாததால் இத்துடன் போதும்.

என்னையே யாரும் கூப்பிடலை, பின்ன என்ன இதுக்கு நான் இன்னும் ஐந்து பேரை கூப்பிடனும். அதுனால இது ஒரு தொடராத தொடர் பதிவு. படிங்க, பிடிச்சிருந்தா.... அய்யய்யோ ஒட்டுலாம் போட சொல்ல மாட்டேன். பயப்படாதீங்க. அதுக்கு நாங்க வேற டிப்பார்ட்மெண்ட் வச்சிருக்கோம்.

அதுனால படிங்க, பிடிச்சிருந்தா....... மறுபடியும் படிச்சு ரசிங்க.

ஆரூர் மூனா செந்தில்